توانمندسازی زنان سرپرست خانوار با تأکید بر برنامه‌های چهارم، پنجم و ششم توسعۀ جمهوری اسلامی ایران

بررسی سیاست‏های برنامة چهارم، پنجم و ششم توسعه در مورد توانمندسازی زنان سرپرست خانوار موضوع این مقاله است. از زنان مطلقه، بیوه، مجرد خود‌سرپرست و زنان شوهردار، که به دلایل گوناگون همچون ناتوانی شوهر سرپرست خانوارند، ذیل عنوان کلی زنان سرپرست خانوار یاد می‏شود. توانمندسازی این گروه از زنان مستلزم توجه به دو مؤلفة «پیشرفت» و «قدرت و عاملیت» زنان در متن سیاست‏گذاری است، لذا مسئلة اصلی پژوهش بررسی شاخص‏های مؤلفه‏های یادشده در برنامه‏های مذکور و ارزیابی مواد قانونی این برنامه‏ها در جهت توانمندسازی زنان سرپرست خانوار است. نتایج این تحقیق، که به روش تحلیل محتوای کیفی جمع‏آوری شده، نشان می‏دهد برنامه‏های توسعه اقدام مؤثری برای افزایش عاملیت زنان در ناحیة دسترسی به منابع و حضور در شبکه‏های اجتماعی و بازار نداشته و فقط به حمایت‏های اندک مالی و تا حدودی حمایت‏های اجتماعی بسنده کرده است؛ سیاستی که نمی‏تواند به کاهش فقر و بهبود زندگی این زنان در درازمدت منجر شود.